SalihArıkan

Ağma aşağı ağma yukarı

Bizim köyde görmeyene ağma denirdi. Eski dönemden kalan bir alışkanlık. Ben Manisa Akhisarın Kocakağan köyünde doğdum. Aileme mutluluk değil acı getirdim. Babamın isyanı engelli çocuklar önce inkar edilir sonra neden ben denir.

Dernekler ve diÄŸer topluluklar önemlidir. Çocuk ve aile körler okuluna derneÄŸe ve her hangi bir engelli topluluÄŸuna girdiÄŸinde sadece kendi çocuÄŸunun engelli olmadığını  görür. O yüzden babamda neden ben demiÅŸ herkesin çocukları saÄŸlamken benimki niye görmüyor demiÅŸ. Güzel tarafı ÅŸu benim babam beni yok saymamış hep omzunda gezdirmiÅŸ ve kendi eliyle beslemiÅŸ aÄŸma aÅŸağı aÄŸma yukarı derken uzun elbiseyle bol bol oynadım.

Mısdık ve Emrullah en iyi iki arkadaşımdı. Gezer oynardık hatta köyden kaçma teşebbüsümüz olmuştu. O günlerden beri öğrenme, araştırma ve farklı yerlere gitme isteğim hep olmuştur. Köyün ötesinde ne var neler var hep merak etmişimdir.

Güzel bir çocukluk geçirdim. Teyzemin oğulları amcamın kızları beni paylaşamazlardı. Hiç dışlanmadım bunda köyümüzde görmeyenlerin çok olmasıda faktördür. Küçük harman benim çocukluğumun en güzel anları küçük harman dediğimiz köy dışındaki düzlüktür. Tıkır tıkır arabam halamın kocası Mehmet dayım tahtadan ön ve arkasında iki dingil dört tekerleğiyle bir araba yapmıştı. Yukarı kadar ben arabayı taşırdım sonra arabayla yuvarlana yuvarlana küçük harmanda oynardım. Hey gidi günler hey..