SalihArıkan

Cumartesi günü trene bindim. Hâlâ inişler ve çıkışlar merdivenli. Bu durum, yürüme engelli arkadaşlarım için ciddi bir zorluk oluşturuyor. Trenlerde, nereye geldiğimizi ve geleceğimizi belirten uyarı sistemi çalışmıyor. Bazen personel açıklama yapıyor, ancak bu sürecin bir sisteme bağlı olması gerekir. İşitme engelliler için de yazılı bir indiksiyon döngü sistemi olmalı.

Yolculuğum genel olarak güzel geçti. Ancak bekleyen belediye otobüsüne binmek için adeta bir mücadeleye girdik. Kimse yol vermiyor. Birinin önüne geçtim diye bana “dozer” dedi. Maşallah, hem yardımseverler (!) hem de iltifatları bol! Küçük bir otobüs göndermişler; herkes hücum etti, ama sonunda otobüse bindik. Çok şükür kart sormadı.

Fakat Manisa Büyükşehir Belediyesi, kendi kartını dayatıyor. Oysa Aile Bakanlığı’nın kartı tüm ulaşım araçlarında geçerli olmalı. Otobüste de nereye geldiğimizi ve geleceğimizi belirten sesli ve yazılı bir uyarı sistemi yoktu. İki otobüsten sonra huzurevine vardım.

Yolda emekli bir öğretmenle tanıştım. Huzurevi personeline teşekkür ederim; çok duyarlılar. Mustafa dayıyla sohbet ettik. Personel hem tanıştığımızda çok nazikti hem de bana ikramlarda bulundu, sağ olsunlar.

Sonrasında akrabalarımı ziyaret ettim. Dönüşümü otobüsle yaptım. Otobüslerde radyo ve televizyon izlemek için önümüzdeki cihazlar düğmeli değil, dokunmatik ekranlıydı. "Engelli indirimi var mı?" diye sordum; yokmuş. Benden 25 lira aldılar. Ancak dikkatimi çeken şu oldu: Arkamdaki yolcudan 20 lira aldılar!

Uludağ Turizm’e hayran kaldım. Harika bir şekilde (!) engelli indirimi yapıyorlar. Nasıl olduysa, indirimden faydalanırken bilet bana daha pahalıya geldi.

Salih Arıkan
Tel: 0506 514 96 93

Not: Makale koleksiyonum, 2018, 2019, 2020 ve günümüzde yazdığım çalışmalarımı içermektedir. Bu nedenle, eski makalelerimi okurken güncel gelişmelerle tam olarak örtüşmeyen noktalar olabilir. Bu durumun sizi şaşırtmamasını temenni ederim.