SalihArıkan

Yabancı bir ortamdaydım. Bir dağ köyünden İzmir’e gelmiştim. Dil, kültür ve adetler bambaşkaydı. Konuşmaya başladığımda herkes gülüyordu. Yörük şivemle onları gülümsetiyordum. Bu uyum sürecinde rahmetli Ramazan hocamı sevgiyle anıyorum. Tek tek sözlerimi düzeltir, doğrusu neyse onu öğretirdi.

Bir gün, tıpkı benim gibi konuşan bir kızla tanıştım. Antalyalıydı. Adı Serpil’di. Hemen arkadaş olduk. İlk günlerinde, onun bisküvisini çalmışlardı. “Dokuz katlı” diye bir şeyden bahsetmişti. O kadar merak etmiştim ki… Bizim köyde ne satılıyorsa sadece onları biliyordum.

Her yerde Serpil’le birlikteydik; yemeğe, gezmeye hep beraber giderdik. Bu dostluk bizi birbirimize bağladı. İlk arkadaşlığım ve aynı zamanda ilk çocukluk aşkımı onunla yaşadım.

İkimiz de radyoyu çok severdik. Saatlerce dinlediğimiz programlar hakkında konuşur, tartışırdık. Tatillerde Serpil’i özlerdim.

Serpil'e Veda

Serpil’in birtakım rahatsızlıkları vardı. Sınıfta kaldı ve sınıfta kalışı beni çok üzdü. Bir gün hastalanıp revire kaldırıldığını öğrendik. Derken, acı haber geldi. Serpil’in ölüm haberiyle sarsıldım.

Hayatımda bana çok yakın olanları hep kaybettim. Serpil de o boşluklardan biri oldu. Hâlâ içimde sımsıcak hatırası durur. Çocukça, safça bir sevgiydi bizimkisi. Tertemiz hatıraları yüreğimde taşıyorum onu belki yaşatmak için yazmak istedim.

Sevgili Serpil, sana rahmet diliyorum.

Not: Makale koleksiyonum, 2018, 2019, 2020 ve günümüzde yazdığım çalışmalarımı içermektedir. Bu nedenle, eski makalelerimi okurken güncel gelişmelerle tam olarak örtüşmeyen noktalar olabilir. Bu durumun sizi şaşırtmamasını temenni ederim.