SalihArıkan

Eğitim hayatım boyunca birçok arkadaşım oldu. Acı tatlı anılarımız ve iz bırakan olaylarımız var. Cumhuriyet Lisesi’nde tanıdım onu. Herkes onu tanıdığı için adını vermeyeceğim. Benden birkaç yaş büyüktü. Dünya görüşümün şekillenmesinde çok büyük faydası oldu. Sohbetlerimiz sayesinde dünyayı daha iyi anlamaya çalışıyordum. O dönemde dedemle ve hocalarımla sürekli müzakere ederdim. Yunus Emre Camii’nde Feyzi ve Ömer Hoca’yla konuşur, sorularıma cevap arardım. O abi de bana çok şey öğretti.

O dönemde benim beş manevi kardeşim vardı, onlardan biri de oydu.

Tatil zamanlarında kirli çamaşırlarımızı valizlere tıkıştırır ve ailemize kavuşmayı hayal ederdik. Ama bir adam vardı; tatil yaklaştıkça çamaşır yıkardı. Hem de elleriyle. Gelip geçtiğimde hep onu çamaşır yıkarken bulurdum. Bir gün neden böyle yaptığını sordum. Annesinin vefat ettiğini, babasının tekrar evlendiğini ve üvey annesine kirli çamaşırlarını götürmek istemediğini söyledi.

İnsan hisseder... O anları hiç unutmadım. O çamaşır yıkarken yanına gider, laflardım. Şimdi o bir rehber öğretmeni, harika bir insan. Şimdi onun ne kadar büyük bir yürek taşıdığını ve ne kadar özlediğimi bir kez daha anladım.

Koca yürekli abim, seviliyorsun.

Not: Makale koleksiyonum, 2018, 2019, 2020 ve günümüzde yazdığım çalışmalarımı içermektedir. Bu nedenle, eski makalelerimi okurken güncel gelişmelerle tam olarak örtüşmeyen noktalar olabilir. Bu durumun sizi şaşırtmamasını temenni ederim.